افزایش حساسیت به عفونت، اختلال در بهبود زخم، و پریودنتیت باعث می شود که ایمپلنت در بیماران دیابتی این مشکل را به همراه داشته باشد. از آنجا که ایمپلنت های دندانی و روش کنترل دیابت تکامل یافته اند، درمان ایمپلنت به طور فزاینده ای در میان بیماران مبتلا به دیابت شایع تبدیل شده است.
تقریبا تمام افرادی‌که مانعی برای انجام یک جراحی ساده داخل دهانی ندارند می‌توانند ایمپلنت دریافت کنند. موارد معدودی نظیر بیماری عفونی فعال، بیماری قلبی کنترل نشده، اختلالات انعقادی درمان نشده و… سبب محرومیت از ایمپلنت دندانی خواهند شد. بیشتربیماران راجع به تاثیر پوکی استخوان ودیابت بر موفقیت ایمپلنت چیزهایی شنیده یا خوانده‌اند و در هنگام مراجعه نگرانی خود را در این‌باره بیان می‌کنند. این موارد منع مطلقی برای ایمپلنت نیستند وایمپلنت گذاشتن، با صلاحدید درمانگر و رعایت نکات احتیاطی در بسیاری از بیماران ممکن است.
حتی بیمارانی که در گذشته تحت اشعه درمانی یا شیمی درمانی هم قرار گرفته‌اند با ضوابط خاصی قادر به دریافت ایمپلنت خواهند بود. مهم این است که بیمار تمامی نکات مربوط به سابقه پزشکی خود را در اختیار درمانگر قرار دهد. ممکن است هرگز به ذهن بسیاری از بیماران نرسد که عادت دندان‌قروچه یا سیگار کشیدن ممکن است چه تاثیر سوئی بر بقای ایمپلنت‌ها داشته باشد و یا مصرف روزانه آسپرین چه اختلالاتی در روند کنترل خونریزی حین جراحی ایجاد خواهد کرد. در عوض این سوال را به کرات از بیماران می‌شنویم: ایا در سن من امکان انجام ایمپلنت هست؟
یا: این دندان من که ده سال پیش کشیده شده است هنوز قابل جایگزینی با ایمپلنت هست یا نه؟
یک فرد کاملا مسن اما از لحاظ عمومی سالم، به راحتی ایمپلنت دریافت خواهد کرد و دندانی که چند دهه پیش کشیده شده اما استخوان کافی یا امکان بازسازی استخوان را داشته باشد، هیچ فرقی با دندانی که به تازگی کشیده شده نخواهد داشت.
علاوه بر سابقه پزشکی نکات مربوط به سلامت روانی وخصوصیات شخصیتی نیز در تصمیم گیری راجع به درمان ایمپلنت موثر هستند. افرادی که به خاطر افسردگی حاد، نداشتن انگیزه کافی، مشغله کاری بیش از حد و… امکان انجام مراقبت‌های بهداشتی روزانه و مراجعات دوره‌ای منظم را ندارند، کاندید مناسبی برای دریافت ایمپلنت نخواهند بود.
ایمپلنت یک تیغ دو دم هست. برای بسیاری از افراد بهترین درمان و برای برخی نیز بد‌ترین درمان محسوب می‌شود.
در مواردی‌که استخوان فک در اثر تصادف، تومور‌ها و یا استفاده طولانی مدت از دست دندان‌های متحرک نامناسب دچار تحلیل‌های بسیار پیشرفته شده باشد، بازسازی استخوان با مواد مصنوعی یا برداشت محدود استخوان از منابع داخل دهانی ممکن نیست و درمانگر ناچار به برداشت استخوان وسیع‌تر از منابع خارج دهان نظیر دنده یا لگن می‌شود. این موارد در درصد ناچیزی از بیماران لازم است ومعمولا به‌عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته می‌شود.
منبع-
