ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع از ﻳﮏ ﺑﺎزی درون ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﻳﮏ ﺑـﺎزیﮐﻪ ﺗﻮام ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻄﺮ و ﻇﻠﻤﺎت ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ، ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
هیپنوتیزم ....
ﺁرﻧﻮﻟﺪ ﻓﻮرﺑﺰ ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮانم دﻳﮕﺮان را هیپنوتیزم ﮐﻨﻢ.
هیچ ﮐﺪام از ﻣﻬﻤﺎن ها ﻓﻮرﺑﺰ را ﺧﻮب نمی ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﺻـﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧـﻪ، ﻳﻌﻨـﯽ ﮐﺎﻧﻴﻨﮕﻬﺎم ها. و طبیعتا ﮐﺴﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﻨﺪ و ﮐﺴﯽ هـﻢ ﻳﺎﻓـﺖﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻪ ای از ﮐﺎرش را ﻧﺸﺎن دهد.
ﻟﻴﺰ ﮐﺎﻧﻴﻨﮕﻬﺎم، ﺑﺎ ادا و اﺻﻮل مخصوص ﺧﻮد ﮔﻔـﺖ: ﺁرﻧﻮﻟـﺪ قبلاً در ﻳـﮏ ﮐﻠـﻮپ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺁرﻧﻮﻟﺪ ﻋﺰﻳﺰ، ﻣﻴﻞ داری ﮔﻮﺷﻪ ای ﻧﺸﺎن ﺑﺪهی؟
در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁرﻧﻮﻟﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ. ﻣﺮد ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻗﺪ و خیلی ﺷﻮخ و ﺷـﻨﮕﯽ ﺑـﻮد ﮐﻪ ﮔﻴﺮا و ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ نمود. ﭼﺸﻤﺎن ﺁﺑﯽ اش ﻗﺎدر ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎهی ﺧﻴﺮﻩ و ﻣﺴﺦ ﮐﻨﻨﺪﻩ، ﭘﺮﻧﻔﻮذ و ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺮ ﻗﺪرت دﺳﺘﻮر دهد. ﺑﻪ هر ﻃﺮﻳﻖ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ هم ﺑـﻪ اﻳـﻦ دﻟﻴـﻞ ﮐـﻪ دخترک ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮐﻨﺎن و ظاهری ﻧﺎﺷﯽ از ﻋﺪم اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ او ﻣـﯽ ﻧﮕﺮﻳـﺴﺖ،ﺷﺮﻳﻞ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد.
ﭼﺸﻤﺎن ﺁﺑﯽ ﻓﻮرﺑﺰ درون ﭼﺸﻤﺎن او را ﻣﯽ ﮐﺎوﻳﺪ، ﺣﺪود ﺳﯽ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪﺧﻮاب رﻓﺖ، ﻳﻌﻨﯽ دﻗﻴﻘً می ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ، ﭘﻠﮏ هایش ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪ اﻣـﺎ هنوز ﺑﺎ ﺑﻴﻬﻮﺷﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی زﻳﺎدی داﺷﺖ. ﺻﺪای ﻓﻮرﺑﺰ را ﮐﺎﻣﻼ واﺿـﺢ و روﺷـﻦ ﻣـﯽﺷﻨﻴﺪ:
-ﺣﺎﻻ ﭘﻠﮏ هاﻳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ... دﺳـﺘﺎﻧﺖ هـﻢ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻨﺪ ... ﺑﺪﻧﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ... و ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻞ... ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺳﺮت ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨـﺪ ... ﮐـﻢ ﮐـﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮی ... ﭘﺎﻳﻴﻦ ... ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗـﺮ ... ﺑـﺎز هـﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ... ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻴﻠﯽ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ای ...
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺮﻓﺘﻪ ام، ﺑﻪ ﺧـﻮاب هـﻢ نمی روم ﭼـﻮن ﺻﺪاﻳﺖ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم، ﺗﺎزﻩ، ﺧﻮدم هم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺘﻢ ... روی ﻳﮏ ﺻـﻨﺪﻟﯽ راﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام و همه در اﻃﺮاف من اند.
ﺑﺎ تمام اﻳﻦ اﺣﻮال او مجبورر ﺑﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮد ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد واﻗﻌـًا ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد. ﺑﺪﻧﺶ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و در ﻋـﻴﻦ ﺣـﺎل اﺣـﺴﺎﺳﯽ از ﺑـﯽ وزﻧﯽ در وﺟﻮدش رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. هیچ ﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨﺪد و ﺑﺎ اﻳﻦ که ﺁن ها را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ هم ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑـﺎز ﮐﻨـﺪ، ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻴﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدش در اﺧﺘﻴﺎر هیپنوتیست ﺑﻮد، ﺑـﻪ او دﺳـﺘﻮر ﻣـﯽ داد – ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب بخواند – ﻧﺎﻣﻪ ای ﺗﺎﻳﭗ ﮐﻨﺪ – ﻳﮏ ﻟﻴﻮان ﺁب ﺑﻨﻮﺷﺪ ... و او ﺁن ﻓﺮﻣﺎن ها را اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد، اﮔﺮﭼﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻞ هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁن وﺳﺎﻳﻞ در دﺳﺘﺶ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳـﻦ ﮐـﻪ از انجام ﺁن اﻋﻤﺎل احمقانه اﺣﺴﺎس ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﯽ داد، اﻣﺎ ﭼﺎرﻩ ای ﺟﺰ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻓﻮرﺑﺰ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ روی ﻣﭻ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن ها را ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ی ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﺑﺒﻨـﺪد.از ﺁن ﭘﺲ ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺗﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ را از روی دﺳﺘﻪ ی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﺪا ﮐﻨـﺪ، ﺣﺘـﯽ ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻞ هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻃﻨﺎﺑﯽ در ﮐﺎر ﻧﻴﺴﺖ. اﻳﻦ ﺑﺎزی هم ﭼﻨﺎن اداﻣﻪ ﻳﺎﻓـﺖ و ﺷﺮﻳﻞ تمام ﺁن ﻣﺪت را ﺑﺎ اﺣﺴﺎس حماقت، ﻓﺮﻳﺐ ﺧـﻮردﮔﯽ، ﺑﺎزﻳﭽـﻪ ﻗـﺮار ﮔـﺮفتن ودرﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺳﭙﺮی ﮐﺮد.
ﺑﺎ تمام اﻳﻦ اﺣﻮال، ﺳﺮانجام وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﻮرﺑﺰ او را ﺑﺎ ﺑﺸﮑﻨﯽ ﺑﻪ هوﺷـﻴﺎری ﺑـﺎزﮔﺮداﻧﺪ، ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ و ﺷﻮﺧﯽ در ﻣﻮرد ﺁن دﻗﺎﻳﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ادﻋـﺎ داﺷـﺖ ﮐـﻪ تمرین ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ. ﻓﻮرﺑﺰ ﻃﻌﻤﻪ ی دﻳﮕﺮی ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﺮﻳﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎس ﮔﺰاری از ﺻﺤﻨﻪ ی نمایش ﺑﻴﺮون رﻓﺖ.