طی ده سال که از عمر بازیگریش میگذره تو شش هفت تا تیم بازی کرده هنوزم هیچ رتبه ای کسب نکرده جز انجام حرکات فردی و خود خواهانه و اتلاف وقت و دادن پاسهای اشتباه.
استفاده از دارو های نیروزا ؛ اگر بازیکنان در ایران بطور مرتب تست شوند, امکان اینکه 30 درصدشان محکوم شوند وجود داره.
در مورد استفاده از مواد غیرقانونی و ممنوعه هم که بکمک خود مربیان توزیع میشه حرف و سخن کم نیست.
وقتی تو تیم های عربی بازی میکنه طوری خودش رو به آب و آتیش میزنه که اگه ببینید باورتون نمیشه که این همان بازیکنی بوده که وقتی تو کشور خودمون بازی میکرد همش راه میرفت.
بازیکنان ایرانی چند درصد از تمریناتشون شخصی است. به این معنی که عین بازیکنان تاپ جهانی که میرن یه جای تمرینی و خودشون بتنهایی فنون ویژه ورزشی رو تمرین میکنن. بازیکنان ما چقدر اینکارو انجام میدن ؟
باشگاه پول بچه ها رو نمیده. اونام انگیزه شونو از دست میدن و حتی تو تمرینات هم شرکت نمیکنند بعد با بی میلی میرن تو میدون و بازی رو واگذار میکنن. فرداش روزنامه ها علیه سرمربی هزار جور اظهار نظر چاپ میکنن و همه تقصیر هارو میندازن گردن سرمربی.
قدیما میگفتن نوبره. ولی اینروزا لازمه یه اصطلاحی بسازیم که معنیش نوبر بتوان N باشه.
قصه ش هم اینه که همه پولهای باشگاه رو هپلی هپو میکنند. بعد مبلغ قرارداد های سرمربی و بازیکنان خارجی رو نمیدن و بعد شکایت اونا به فیفا از هواداران میخوان که پول بدهند تا اینا غلط های خودشان را با پول هوادار مرتفع کنند.
هر موقع با کره در ایران مسابقه داشته باشیم, تعداد تماشاگران و هواداران ما چند ده برابر اونا میشه. ولی نکته جالب اینه که صدای تشویق های اونا چند ده برابر تشویق های ما میشه. جالبه یا تفکر برانگیزه؟
مربیان ایرانی بجای اینکه قبل بازی تاکتیکشون مشخص باشه, معلوم نیست روی چه موضوعی برنامه ریزی میکنند. اونوقت حین اجرای مسابقه بفکر تمرین تاکتیکی می افتند که بازیکن هم بعلت نداشتن حضور ذهن غافلگیر میشه.
بعد از نیم قرن اگر فیفا تهدید نمیکرد ما هیچوقت سکو های سیمانی ورزشگاههامونو صندلی نصب نمیکردیم. حالا هم که اینکارو کردیم شماره های صندلی هامون فقط دکور هستند.
مربیان باشگاههای خارجی 24 ساعته بازیکنانشان را کنترل میکنند. خواب بموقع, استراحت بجا, تغذیه مناسب, تمرین دقیق و خیلی چیزا.
مربیان ما حتی تو مرحله تمرین هم از پس شاگردانشان برنمیان, علتش چی میتونه باشه؟